titreyen solungaçlarımdan

heves ettim ben sana

n'aparsın?!

-yüzü kara bir çocuğun baloncunun arkasından bakışı gibi

patlamış balonlara bile talip oldum.

oysa;

oysa bir gökyüzü kadarcık bile değildi boyum

nasıl toplayabilirdim tüm balonlarını?-

bu hevesle sevdim ben gecenin karasını

bu hevesle atladım bir yıldızdan diğerine

üçgenler çizerek

maviyi sende sevdim sabahları

uyku mahmurluğunda ısıttım çayımı

rayların gıcırtısını sende sevdim.

ben sende sevdim 

Kasım'ı, 

Eylül'ü, 

Aralık'ı...

sende heves ettim yıllanmayı;

yalnızca sende yaşlanmayı.

bu hevesle tırmandıkça tırmanasım geldi dallarına

zerre korkmadım düşmekten

düşüp tekrar tırmanmaktan

biliyorum;

yarın da korkmayacağım
ister darağacı olsun gövden

ister salıncağım

ben hep bugünü yaşayacağım

bir çocuk hevesiyle

sen bilmiyorsun ya;

ben patlayıp patlayıp karışıyorum bu dünyada her ne varsa

yağmurda elinde şemsiye

yattığın çarşaf

içtiğin şarap benim...

ne varsa sana bir şekilde değen

sızıyorum onlara birer-ikişer

şehrin şebekesinde su

kitabında sayfa

sigarada kül

yani o yüzden düşünüyorum bazen

şimdi biz senle otursak bu akşam

ve içsek bir dahaki Kasım'a kadar hiç durmadan

yine de sarhoş olamam 

çünkü ben o kadar dolmuşum ki sana

o kadar içmişim 

o kadar geçmişim ki kendimden 

bunun daha'sı yok anlıyor musun?

sudaki balık misali 

batmaması gibi yani

sarhoş edemesin sen beni

hali hazırda böylesi sarhoşken.

şimdi belki ve muhtemelen

galip savaşından kaçmak zorunda kalan bir rumi'nin

gömdüğü bakracı bulmak gibidir bu dizeleri okumak

varsın olsun çamuru üzerinde kalsın yazanın

varsın harap olsun kağıt beklemekten

kalemin ucu körelsin

selametler salâhiyete bağlansın

elim yazamasın, dilim söyleyemesin

varsın kasım'lar darbelensin

ne çare?!

dünkü kavganın kahrı, yarının kaygısı derken

olamam bugünden

çünkü;

çünkü heves ettim ben sana

n'aparsın?!

Tam üç sefer vurduğumda asamı yere,

İlahi bir sessizlik serpilsin istiyorum; bu eski, bu köhne, antik açık hava tiyatrosunun üzerine. Bir dağın zirvesinden eteklerine inen rüzgarın sıcaklığında, geliyor yine zamanı tam ortasından bölme kudretini taşıyan aydınlığın kılıcı; bugünü eski, yarını yeni yapmaya. Baharın kokusu dağılırken gözlerimin yamacında, gökyüzünün ortasına evlat acısı gibi çökmüş karanlık parçalanıyor.

En temel özgürlük ihlallerinden biri değil mi sokağa çıkma yasağı? Oysa, oysa bilir misin ben bayılırım bu yasağa. Sokağa çıkma yasağı gibidir seni sevmek. Kendi içinde, kendi kendine. Bu yüzden başbakan olmalıyım ben, süresiz sokağa çıkma yasakları getirmeliyim. Çünkü evlerin duvarları yalnızca soğuğu değil samimiyetsizliği de dışarıda bırakır. Ve dahası hiç çamur olmuyor evlerin içinde ve o zaman bir çay koyuyorsun demlice, bir film açıyorsun çizgilisinden, simlenmiş teninle yere seriyorsun bütün melekelerimi, aklımı başımdan alıyorsun seni severken.

Azizleri azizeleri tanrılar korusun, en güzel onlar sever muhakkak lakin ben çağın en günahkarı olmaya adayım. Evet, ben günahkarlar sultanı olmalıyım! Çünkü en kutsal mabetlerde mumları yakmak gibi seni sevmek, binlerce tövbe edip bir fazla günaha koşar adım girmek gibi. Cennetlerden cehennemlerden bağımsız; cezalara vaatlere kayıtsız. Olduğu gibi, dümdüz, insan gibi...

Mühendisler, pilotlar, astronotlar, yargıçlar ne büyük adamlar ama ben cerrah olmalıyım. Evet, bir cerrah olmalıyım ki seni hücre hücre yatırıp tezgahımın üzerine her hücreni öptükten sonra tekrar aynı yerlerden dikebileyim. Titizlikle yapabilmeliyim bunu güzelliğine zeval getirmeden.

Ne Kafka olmak isterim, ne Şekspir ne Wolf, çünkü ben yazmaktan evvel bir dil bulmalıyım. Öyle bir dil olmalı ki bu; dizelerimi döktüğümde dizlerine, dünyada hiç kimsenin böyle sevilmediğine, sevilmeyeceğine ikna olmalısın. Ah ama nasıl yetecek zavallı ömrüm seni anlatmaya? Yoksa önce tanrı mı olmalıyım, zaman mı olmalıyım başı sonu belirsiz?

Yağmur mu olmalıyım, sana olan ıslaklığımı anlatmak için; kar mı olsam, beyazlığını tarif etsem. Toprak mı olsam, yarıp bağrımı yeşersen. Yoksa, yoksa kuş mu olsam da kanat diye seni takınsam.

Seni nasıl sevdiğimi dökmek isteyince ortaya, nasıl coşmakta içimde düşünceler bir bilsen. Sanki nehir kıyısında çıplak elle balık avlıyorum, birini yakalasam diğeri kaçıyor. Birini tutsam çıkarsam, aklım diğerinde kalıyor. Ne olsam bilmiyorum ama ne olduğumu biliyorum.

Ben içinde yaşadığı zamanın en gerisinde kalmış bir deli, deliler gibi seviyorum seni!

Tam üç sefer vuruyorum işte şimdi asamı yere,
                                                                         tak
                                                                            tak
                                                                               tak,
                                                                                  vakit geldi.

Göğsümden içeri sokuyorum elimi. Önce deliyi yakalıyorum orada, sonra onun göğsüne, oradan kalbine ve içindeki muskaya uzanıyorum. Açıp okuyorum üzerinde yılların kokusunu taşıyan muskayı, şöyle diyor:

Ağarırken sancılarımız birer ikişer,

dökülüp giden kaygılarımız

ve telaşlarımızın arasında;

ortasında yani "hayat" denilen safsatanın

soyunup çırılçıplak kaldığında her olasılık

elde tek bir sonuç.

doğuyla batının,

             iyiyle kötünün mızrağı çarpıştığında

çıkan kıvılcım gibi,

                      aydınlık.

Ki neyin olduğunu sorduğunda şair

Söylemeye utandırır muhatabını.

Ömrümüz düşmüş kelimelerin esaretine

Söylenen söylemeyen onlarca söz birbirini kovalar

Dilimizden uçuruma her düşenin

                                              yankısında bir koku, bir koku.

O ki; yetim ruhlar yurdunda az duyulan bir kahkaha gibi

Yalın,

      mutlu,

            gerçek.

Şişeye koyup denize bıraktığımız mektuplar